Darussalam kampung damai, itulah julukan untuk pesantrenku tercinta. Ya.. memang orang-orang selalu menyebutnya seperti itu. Bahkan orang sunda sering menjulukinya “Darussalam Herang Ngagenclang”. Darussalam tempat ku bernaung selama hampir 6 tahun ini. Karena kebetulan aku masuk pondokku ini setelah keluar dari Sekolah Dasar. Awalnya aku enggan, karena menurutku pesantren itu kumuh, bangunannya jelek, pake samping, pokoknya yang terbersit dalam pikiranku pesantren itu kuno banget. namun ternyata pondokku ini serba modern dan seiring berjalannya waktu aku sungguh merasa nyaman berada di kampung damai ini.
Teeeeeeetttt. Bel berbunyi menandakan pelajaran Muthola’ahtelah berakhir sekaligus menandakan bahwa jam belajar telah usai, Ust.Endang wali kelasku segera mengakhiri sesi belajar ini.
........طيب”
“ الحمداللهبقراءةهذا تعلمنا نختتم.جيدا تتعلمن انعليكن ارجوا .االدرس بهذ اكتفيت
(baiklah, saya rasa cukup untuk pelajaran ini, saya berharap kalian belajar dengan sungguh-sungguh. Mari kita tutup pembelajaran kita dengan ucapan hamdalah)”
“العالمين رب الحمدلله ” ujar kami serentak.
“ تهوبركااللهورحمة عليكمالسلامو”
“تهوبركااللهورحمة السلامعليكمو”
Ust. Endang segera meninggalkan ruangan kelas. Diikuti oleh kami yang ingin segera merebahkan diri untuk sekedar beristirahat sejenak sebelum menunaikan shalat dzuhur berjama’ah di masjid.
Tidak berapa lama adzan berkumandang, aku beserta kawan-kawanku segera bergegas ke masjid untuk menunaikan ibadah shalat dzuhur berjama’ah.
Setelah shalat dan tadarus bersama, biasanya rutinitas kami adalah jajan di kantin. Sambil menunggu waktu untuk masuk kelas sore. Hanya saja siang itu aku lagi gak mood untuk jajan di kantin. Aku hanya berdiam diri di kamar sambil membaca buku English lesson untuk masuk kelas sore nanti.
Ketika aku sedang asik membaca buku, tiba-tiba ada yang memanggilku.
“ Ukhti Raniii, الضيفءتكجا (telah datang untukmu seorang tamu)” seru seseorang padaku.
Aku kaget segera aku berdiri dan bertanya, “ليالضيف (tamu untukku)??? من (siapa)???”
“ الضيافة الغرفة فيهي,امك (ibumu, dia berda di ruang tamu)” ujar penerima tamu itu.
“Hah? Ibu? Ko tumben” ujarku dalam hati. Aku kaget karena ini bukan jadwal ibuku menjenguk ke pondok, baru minggu yang lalu ia menjengukku. Segera aku berlari ke wisma tamu. Tiba di wisma tamu aku melihat ibuku sedang terduduk. Segera aku menghampirinya.
“Ibu” sapaku sambil meraih tangan beliau dan segera aku cium dan duduk dihadapannya.
“Eh si geulis putri bungsu ibu” ujar ibuku sembari mengusap kepalaku.
“ibu aya naon? Meni ngareureuwas Rani ah ibu mah. Aya naon bu?
“henteu Ran ieu aya carioskeuneun penting ka Rani”
“ah ibu mah pan tiasa dina telpon atuh, teu kedah capé-capé ibu kadieu”
“Ah sok tara puguh ari ditelpon mah, pan sok ngantri di wartélna gé didieu mah, nya atos wé mending kadieu supados langsung”
“émang ibu bade nyarios naon?”
“kieu Ran kamari pan aya Pak Bambang réréncangan bapa anu ti Bandung, anjeunna gaduh kahoyong ngajodokeun Rani sareng Yosep putrana anu ayeuna nuju di Kairo”
Hah????? Apa-apaan ini? Ibu berkata seperti itu. Apakah telingaku tidak salah mendengar? Aku bukan Siti Nurbaya buuuuuu.... Teriakku dalam hati.
Panjang lebar ibu berbicara tentang perjodohan itu. Ibu juga menjelaskan alasan kenapa beliau dan Bapak menyetujui perjodohan ini tanpa memberitahuku terlebih dahulu. Fikiranku saat itu kacau balau, aku akan dinikahkan dengan orang yang bukan pilihanku? Bahkan aku belum pernah lagi bertemu dengannya setelah ia 5 tahun berada di Kairo untuk menyelesaikan studi S1-nya.
Ibu masih berbicara, yang pada akhirnya ibu berkata “nya ayeuna mah kumaha Rani wé, mung Ibu sareng Bapa mah ngaharepkeun pisan Rani nikah sareng anjeuna. Ieu gé demi kasaéan Rani kapayunna”
Dengan hati kacau aku menjawab “muhun engkin wé Rani émut-émut heula nya bu. Da Rani mah teu acan aya émutan kanggo nikah, Rani hoyong kuliah heula”
“muhun sok émutan heula wé”
Teeeeeeeeeeeetttt bel berbunyi tanda masuk kelas sore.
“Tuh tos loncéng. énggal lebet kelas. Ibu uih heula nya”
“muhun bu” ujarku sembari mencium tangannya.
Aku segera pergi ke kamar untuk mengambil buku dan pergi segera ke Gedung Al-Azhar I dimana ruang kelasku berada.
Pelajaran pertama dimulai yaitu pelajaran Bahasa Inggris. Kebetulan sekali yang menjadi guru pelajaran Bahasa Inggris adalah kakak sepupuku yang tengah mengabdi di pondok. Dia bernama Ustadzah Susi Mariawati, dia adalah Ri’ayah kalau di sekolah umum biasa disebut guru BP.
“What is our lesson now?”
“Our lesson now is English” ujar kami serempak
“ok. Let’s begin our lesson now by basmalah”
“bismillahirrahmanirrahim”
Panjang lebar Ustadzah Susi menjelaskan pelajaran hari ini. Pikiranku entah sedang dimana. Aku masih berpikir tentang apa yang ibu bicarakan tadi. Aku sama sekali tidak bisa konsentrasi. Aku sama sekali tidak memperhatikan pelajaran saat itu. Sampai akhirnya Ustadzah menegurku.
“Rani, what’s on your mind??? attention please” tegur ustadzah. Sontak aku kaget sekaligus malu. Karena kepergok melamun dan tidak memperhatikan penjelasan beliau tentang Bahasa Inggris.
“i’m sorry Miss.”
“okay, now please come forward Rani and re-explain what I have explained about this lesson”
Mampus. Ujarku dalam hati. aku sama sekali tidak memperhatikan, bagaimana bisa aku menjelaskan kembali. aku tertunduk malu karena ulahku. Aku malu oleh kakak sepupuku sendiri yang menjadi Ustadzahku ini.
“Hurry up Rani” Ustadzah Susi mendesakku.
Aku jengkel dalam hati, “gak tau apa aku ini lagi galau” memang kalau sedang berada di kelas beliau tidak pernah membeda-bedakan aku dengan santriah yang lain.
“I’m sorry miss I can’t do it”
“oke, after this, please come to my room”
“Oke Miss” ucapku sambil tertunduk malu.
Dan akhirnya lonceng berbunyi dan semua santriah bubar meninggalkan kelas. Aku segera bergegas ke ruangan Ustadzah Susi. Yaa Ruangan Ri’ayah yang kebanyakan santriah takut mendatangi ruang ini. Tapi tidak bagiku karena aku merasa kakak sepupuku selalu baik padaku meski ia seorang Ri’ayah.
“Assalamu’alaikum” ucapku sambil mengetuk pintu ruangan Ustadzah Susi.
“wa’alaikumussalam, éh Rani Kadieu lebet Ran” jawab Ustadzah Susi sambil melemparkan senyum manis kepadaku[1].
Memang apabila kami berbincang, kami selalu berbincang dengan menggunakan bahasa daerah, karena sangat canggung rasanya berbincang dengan saudara menggunakan Bahasa Indonesia apalagi Bahasa resmi pondok yaitu Bahasa Arab dan Bahasa Inggris. Kecuali apabila sedang diluar ruangan.
Sejuk sekali ketika memasuki ruangan tersebut. Fhoto trimurti terpampang di dinding, lukisan pemandangan pun menempel di dinding yang menambah kesan yang indah.
Ustadzah Susi masih mengenakan baju mengajarnya berwarna pink keungu-unguan. Dengan kacamata yang selalu ia pakai ia sangat terlihat sebagai sosok konselor yang profesional.
“Sok mangga calik didieu” ucap Ustadzah Susi sambil menunjukkan kepadaku tempat duduk untukku tepat disampingnya.
Aku segera duduk disampingnya tanpa berkata apa-apa.
“Héy kunaon Ran??? Tanya Ustadzah Susi sambil membenahi posisi duduknya menghadapku[2].
“Henteu téh teu kunanaon” jawabku sambil cemberut dan tertunduk.
“Ah maenya teu aya nanaon tapi cemberut kitu?[3]”
Aku duduk terdiam tanpa kata-kata.
“Siga nu nuju bingung kitu. Tadi gé di kelas ngalamun waé Rani mah. Aya naon?? Sok nyarios jelaskeun ka tétéh pami aya nu ngabeuratkeun manah Rani mah[4].” Ucapnya.
“ah isin teh nyariosna gé”
“éh naha bet isin kawas kasaha waé, sok wé nyarios”
“Nya kieu téh, pan tadi ibu kadieu, éh sugan téh aya naon ari pék teh ibu sareng bapa badé ngajodokeun abi sareng A Yosep putra Pak Bambang réréncangan Bapa”
“Hemmm kitu nya??? ujar Ustadzah Susi sambil mengerutkan dahi tanda bingung[5]. teras kumaha sok lajengkeun[6]?”
“muhun, teras saur ibu teh Bapa atos satuju kana perjodohan ieu. Ari harepan abi mah bapa sareng ibu teh nyarios heula ka abi, Sedengkeun ieu mah bapa sareng ibu teu nyarios heula ka abi sateuacan nyatujuan teh”
“ohhh janten Rani ngaharepkeun mah Bapa sareng Ibu teh nyarios heula ka Rani sateuacan nyatujuan téh?”[7]
“enya téh. Abi bener-bener kesel kana keputusan bapa anu kitu. Ari kahoyong abi mah bapa sareng ibu teh nyarios heula”
“Rani dongkol pisan kusabab bapa sareng ibu teu nyarios heula ka Rani?”[8]
“Muhun téh” jawabku sambil tertunduk.
Ustadzah Susi lebih mendekatkan jarak duduknya.
“hemm kitu nya. muhun tétéh gé ngartos anu diraos ku Rani ayeuna” jawab Ustadzah Susi sambil mengangguk-anggukan kepala[9].
“nya abi gé pami bapa sareng ibu nyarios heula sateacan na mah, abi gé tiasa lah ngémutan bahkan panginten abi ogé pasti satuju pami ieu kanggo kasaéan abi mah, sanajan abi gé masih ragu. Da abi teu acan kenal pisan sareng A Yosep téh”
“Ah sapertosna Rani gé teu acan yakin badé satuju kana ieu perjodoan, sanés kitu?”[10]
“Muhun sih téh, tapi kan pami ibu nyarios ti awal mah abi gé tiasa ngemut leres-leres. Da abi gé yakin ibu sareng bapa téh nya’ah ka abi matak kieu gé.”
“muhun teras ayeuna kahoyong Rani kumaha? Sok jelaskeun ka tétéh lebih lanjut deui[11]!!
“nya kahoyong abi mah ibu sareng bapa téh teu ngadadak kieu ngawartosan na. Pan abi téh reuwas pami kieu mah. Abi ge teu acan ngémutan dugi ka nikah, abi hoyong kuliah heula téh dugi ka réngsé”
“Oh Rani hoyong kuliah heula?[12]
“muhun téh, abi ge hoyong sakola luhur sapertos Aa sareng Tétéh-tétéh abi”
“Oh janten Rani téh bingung soalna badé dijodokeun ku Bapa sareng ibu, tapi di sisi lain Rani hoyong kuliah heula. Kitu kinten-kinten nya?[13]”
“muhun téh”
“Teras, naon saurna tadi alesan ibu ngajodokeun Rani sareng A yosep téh?”[14]
“Nya ari saur ibu mah sih, ibu sareng bapa téh hoyong gaduh minantu anu sholéh, berpendidikan teras pan bapa sareng Pa Bambang teh nyobat pisan. Nya janten wé kitu téh.”
“nya saur tétéh mah leres ogé sih kahoyong Bapa sareng Ibu Rani téh saé pisan malahan mah. Ujar Ustadzah Susi sambil tersenyum sumringah[15]. “ mung carana hungkul panginten anu lepat teu nyarios ti awal ka Rani.”
“Maksad tétéh abi kedah satuju sareng kahoyong Bapa sareng ibu?”
“tah leres pisan” [16] ujar Ustadzah Susi.
“hemmm kitu nya téh”
“yeuh Ran nya ayeuna mah milari pameget anu leres-leres tur soleh téh sesah pisan. Saur paribasa mah sarébu hiji. Ayeuna Rani badé dijodokeun sareng A Yosep anu sakolana luhur, teras sholeh, ibu sareng Bapa Rani tos kenal sareng keluargana, pan éta saé pisan. Kan imam anu saé téh anu tiasa ngabimbing urang ka jalan Allah. Ku pendidikan A Yosep anu langkung luhur ti Rani tétéh yakin A Yosep tiasa ngambimbing Rani”[17]jelas Ustadzah Susi sambil sesekali menatap mataku[18].
“muhun teh abi gé ngémut kadinya mah, mung pan abi téh hoyong kuliah heula”
“muhun tétéh ngartos. kieu wé atuh Rani ngobrol heula sareng bapa ibu teras Rani jelaskeun Rani satuju kana perjodoan ieu mung Rani hoyong kuliah heula, A yosep pami leres-leres mah sok antosan dugi ka Rani tamat kuliah, atanapi Rani satuju kana perjodoan ieu teras nikah, mung saatos nikah gé Rani tetep hoyong kuliah. Kumaha tah pami kitu?[19]
“nya abi mah sih hoyongna kuliah heula dugi ka beres, pami tos beres nembé nikah”
“pami kitu, menurut Rani untungna naon?[20]
“nya untungna mah émutan abi teu kaditu kadieu téh, janten fokus kana kuliah”
“tah pami kitu, ayeuna tos jelas gambaran masalah sareng langkah anu badé dilakukeun ku Rani kapayun na, nyaéta Rani milih bade kuliah heula sateuacan nikah[21]”
“Muhun téh, tapi abi bingung téh kumaha carana kedah nyarios ka bapa, pan tétéh gé terang bapa mah jalmina keras. Nanaon téh kedah digugu waé”
“muhun tétéh terang pisan watak Bapa Rani, émang awalna mah Rani ngaraos sesah nyarios ka bapa, tapi pami tos dicobian mah éta téh moal sasesah anu ku Rani dibayangkeun da. Sok cobian geura[22]”
“muhun atuh téh engké milari waktos anu tepat nyarios ka Bapa na, saur tétéh kinten-kinten iraha tah waktos anu tepatna?”
“saur tétéh mah sih nya pami Rani liburan di bumi, teras Bapa gé nuju nyalsé, nuju teu seueur émutan”[23]
“muhun atuh téh ah engké badé dicobian wé pami liburan di bumi, mudah-mudahan Bapa na tiasa ngartos”
“muhun atuh kitu mah, tos ayeuna mah tong seueur émutan” ujar Ustadzah Susi sambil merangkulku.[24]
“muhun téh, nuhun nya. hayu teh tos adzan. Urang shalat ka masjid.”
“hayu”
Cerpen ieu réngsé diserat dinten Salasa, kaping 01 Oktober 2012, tabuh 20.00WIB
[1] Teknik non verbal : senyuman
[2] Teknik non verbal :cara duduk
[3] Teknik verbal : konfrontasi
[4] Teknik verbal : Invitation to talk
[5] Teknik non verbal : mimik (bingung)
[6] Teknik verbal : penerimaan/menunjukkan pengertian
[7] Teknik verbal : perumusan kembali pikiran-gagasan
[8] Teknik verbal : perumusan kembali perasaan
[9] Teknik non verbal : anggukan kepala
[10] Teknik verbal : penjelasan pikiran-gagasan
[11] Teknik verbal : permintaan untuk melanjutkan
[12] Teknik verbal : pengulangan satu-dua kata
[13] Teknik verbal : ringkasan/rangkuman
[14] Teknik verbal : pertanyaan mengenai hal tertentu
[15] Teknik verbal : mimik/senyuman
[16] Teknik verbal : pemberian umpan balik
[17] Teknik verbal : pemberian informasi
[18] Teknik non verbal : kontak mata
[19] Teknik verbal : penyajian alternatif
[20] Teknik verbal :penyelidikan
[21] Teknik verbal : pemberian struktur
[22] Teknik verbal : dukungan
[23] Teknik verbal : usul/saran
[24] Teknik non verbal : sentuhan
Post a Comment for "CERPEN KONSELING: AKU BUKAN SITI NURBAYA"